- નીલમ દોશી
દૃષ્ય - ૧
પાત્રો:
- નિકેતભાઇ: સોનુ,પીનુના પપ્પા
- રાધિકાબહેન: સોનુ,પીનુની મમ્મી
- સોનુ: રાધિકાબહેનનો પુત્ર લગભગ દસ વરસનો
- પીનુ: સોનુની બહેન લગભગ આઠ વરસની
- મોનુ: સોનુનો મિત્ર તેની જ ઉમરનો
સ્થળ:
- સોનુનું ઘર. મધ્યમ વર્ગનું હોય તેવું રાચરચીલું છે. પણ તેની ગોઠવણીમાં સુઘડતા દેખાય છે.
( પડદો ખૂલે છે ત્યારે સોનુ અને પીનુ, ભાઇ બહેન સ્કૂલેથી આવે છે. થોડાં થાકેલાં અને ગુસ્સામાં હોય તેવું લાગે છે. આવી ને દફતર પછાડીને મૂકે છે ) ત્યાં અંદરથી તેની મમ્મી આવે છે.
મમ્મી: આવી ગયા મારા દીકરાઓ ?
સોનુ: તે સમય થાય એટલે આવી જ જઇએ ને ? એમાં શું નવું છે ?
મમ્મી: કેમ શું થયું , બેટા ? આજે આમ કેમ બોલે છે ?
સોનુ: બસ..એમ જ.
મમ્મી: અરે, આજે તો તમારો પ્રિય નાસ્તો તૈયાર રાખ્યો છે. ચાલો,
સોનુ: ( એમ જ રોષથી ) મારે કંઇ નથી ખાવું. ભૂખ નથી..
મમ્મી: સ્કૂલમાં કંઇ થયું છે ? કોઇ સાથે ઝગડો થયો ? કોઇ ખીજાયું ?મારો દીકરો તો કેવો હોંશિયાર છે.
એને વળી કોણ ખીજાય ?
સોનુ: હોંશિયાર તો ઠીક. બધાને નોટ જોતી હોય કે, કંઇ શીખવું હોય ત્યારે સોનુ સોનુ કરે..અને...( અટકી
જાય છે. )
મમ્મી: અને? અને શું બેટા ?
સોનુ: (થોડો શાંત થાય છે. ) કંઇ નહીં, જવા દે ને મમ્મી.
મમ્મી: બેટા, મનમાં જે હોય તે મમ્મી ને તો કહેવાનું ને ? શું થયું ?
સોનુ: થાય તો શું ? પણ પેલા મોનુને કંઇ આવડે નહીં તો પણ બધા તેની ચમચાગીરી કરવામાંથી જ ઊંચા ન આવે. જોયો ન હોય તો મોટો પૈસાવાળો. !
પીનુ: હા, મમ્મી, એ ગાડીમાં સ્કૂલે આવે ને એટલે એવો તો રોફ મારે બધા પર. અને બધાને ચોકલેટ ને બધું ખવડાવતો ફરે એટલે બધા તેની આગળ પાછળ ફર્યા કરે. (રોષથી ) અને પછી શીખવું હોય ત્યારે બધા મારા ભાઇ પાસે આવે.
મમ્મી: વાહ ! ભાઇની ચમચી બોલી. જવા દે ને બેટા, એને બોલવા દેવાનું જે બોલવું હોય તે..આપણે ધ્યાન જ નહીં આપવાનું. મારો સોનુ તો ટયુશન વિના પણ પહેલો નંબર આવે જ છે ને ?
પીનુ: મમ્મી, હું યે પહેલો નંબર લાવું છું હોં!
મમ્મી: હા, ભાઇ હા, મારી ટેણકી ભૂલાઇ જાય એ કેમ ચાલે ?
પીનુ: અમને ન આવડે તો તું કે પપ્પા કેવું સરસ શીખડાવો છો ? એટલે અમને તો આવડે જ ને ? મમ્મી, સ્કૂલમાં બધા ટીચર. મારા અને ભાઇના કેટલા વખાણ કરે છે - ખબર છે ?
મમ્મી: એમ? વાહ ! હવે હું યે તમારી જેમ કહુંને કે, દીકરા કોના ? તમે મને કહો છો ને કે મમ્મી કોની ? એની જેમ જ. બરાબરને ? (હસે છે.)
(ત્યાં પીનુ દોડીને મમ્મીને ભેટી પડે છે અને બોલે છે. )
પીનુ: દીકરા પપ્પાના. ( હસે છે.)
મમ્મી: વાહ ! (ભેટે છે) મમ્મી ને અને દીકરી પપ્પાની.
સોનુ: ( હસી ને ) દીકરી નહીં ચમચી પપ્પાની.
પીનુ: એ તો પપ્પા અત્યારે હાજર નથી ને એટલે એને બદલે તને વહાલ કરી લીધું. ( ખડખડાટ હસી પડે છે. )
સોનુ: હા, અને પપ્પા આવે એટલે પાટલી બદલાઇ જાય. મમ્મી, આ પાટલીબદલુ છે હોં. પપ્પાની ચમચી છે.
પીનુ: અને તું મમ્મીનો ચમચો.
સોનુ: તું ચમચી. (બંને એક બીજાની મસ્તી કરે છે. એક બીજાને પકડવા દોડાદોડી કરે છે. મમ્મી આનંદથી ભાઇ બહેનની મસ્તી જોઇ રહે છે. )
મમ્મી: બસ, બસ. લો , આ તમારો ગરમાગરમ નાસ્તો.
પપ્પા: (અચાનક પાછળથી આવે છે. ) અને આ તમારી સ્ટોરીબુક. (પીનુ દોડીને પપ્પાને વળગે છે. )
પીનુ: ઓહ! પપ્પા આવી ગયા?
પપ્પા: આવી યે ગયો અને તમારી સ્ટોરીબુક લાવતાં ભૂલ્યો પણ નથી હોં ! જુઓ, આ એક પુસ્તક ખરીદીને લાવ્યો. અને આ બીજી એ ચોપડીઓ લાઇબ્રેરીમાંથી લાવ્યો.
પીનુ: ( એકદમ ખુશ થઇને ) થેન્કયુ, પપ્પા. અને આજે રાત્રે કેટલી વાર્તા ?
પપ્પા: તમે કહો તેટલી. ઓકે ? અને આ રવિવારે આખો દિવસ પીકનીક માં જવાનો પ્રોગ્રામ બની ગયો છે હોં.
પીનુ: પપ્પા, આ રવિવારે ત્યાં આપણે રમીશું ને ત્યારે મમ્મીને હરાવી દેવાની છે હોં.
સોનુ: મમ્મી સાથે હું હોઉં પછી મમ્મી હારે કયાંથી ? આ વખતે હારશે પપ્પા.
પીનુ: પપ્પા કયારેય ન હારે.
સોનુ: મમ્મી પણ ન હારે.
પીનુ: પપ્પા ન હારે. ( ફરી ભાઇ બહેનની મસ્તી, ધમાચકડી ચાલુ થાય છે. મમ્મી, પપ્પા આનંદથી જોઇ રહે છે. )
મમ્મી: કેવા ડાહ્યા છે આપણાં છોકરાંઓ. !
પપ્પા: હોય જ ને ? તું આખો દિવસ તેમની સાથે જ હોય છે.તું આટલી ભણેલ ગણેલ. અને સામેથી નોકરી મળતી હોવા છતાં બાળકો માટે તેં એ બધું જતું કર્યું. એ મહેનત ફળે તો ખરી જ ને ? એ ભોગ રંગ લાવે જ ને ?
મમ્મી: ભોગ વળી શાનો ? પોતાના સંતાન માટે દરેક મા કરતી જ હોય છે ને ? એમનો વિકાસ, એમનો આનંદ જોઇને મને જે ખુશી મળે છે. એની તોલે બીજું કંઇ ન આવે. થોડા પૈસા ઓછા મળે એટલું જ ને ? પણ જે ગુમાવીએ છીએ તેના કરતાં જે મેળવીએ છીએ તેનું પલ્લુ ભારે છે. અને આપણી જરૂરિયાત જેટલું તો તમે કમાવ જ છો. પછી શું ? ગાડીને બદલે સ્કૂટર પર જઇએ છીએ; એટલું જ ને ? પણ બાળકો સાથે આખો દિવસ રહી તો શકાય છે. એ શું ઓછું છે ?
પપ્પા: છતાં યે આ જમાનામાં પૈસા કે કેરીયરનો મોહ જતો કરવો એ કંઇ જેવી તેવી બાબત નથી.કેટલા મા બાપ એ કરી શકે છે ? ( ત્યાં સોનુ, પીનુ દોડીને મમ્મી, પપ્પાનો હાથ પકડી તેમને પણા પોતાની સાથે ફેરવે છે. ચારેયની મસ્તીથી ઘર ગૂંજી રહે છે. )
દૃષ્ય -૨ આવતા રવિવારે