નૂતન કોઠારી ( નીલ)

એક શિયાળાની સવારની વાત છે. ફટાફટ તૈયાર થઈને સ્કૂલે જવા નીકળી રહી હતી અને સ્કૂલ વેનનું હૉર્ન સંભળાયું. જલદી જલદી શૂઝ પહેરીને દોડી ગઈ. એસેમ્બલીમાં સૌથી આગળ ઊભેલા નાના સ્ટાન્ડર્ડના ટાબરિયાઓ મને જુએ અને નીચું જોઈ જાય પછી આજુબાજુના બાળકો સામે જુએ અને પરાણેશગંભીર મોં રાખીને હાથ જોડીને ઊભા રહે. એક ચંચળ ટાબરિયો હસવું ન રોકી શક્યો અને ખડખડાટ હસી પડ્યો અને પછી તો બધાં જ હસી પડ્યાં! એના ક્લાસ ટીચર ડરી ગયા અને આંખોથી જ ઈશારો કરીને રોકવા લાગ્યા પણ બેઅસર! મેં પેલા ચંચળ બાળકને પૂછ્યું," tell me, dear! why are you laughing?"

એણે મારાં પગ તરફ આંગળી કરી.

મારી પાસે બાટાના એકસરખા બૂટની નેવી બ્લ્યુ અને બ્લેક શૂઝની બે પેર હતી અને હું ઉતાવળમાં હું બંને અલગ અલગ કલર પહેરી ગઈ હતી .

પણ ઝાટકાનો વારો હવે આવ્યો! એ બાળકને વર્ગશિક્ષિકાએ એક થપ્પડ લગાવી દીધી અશિસ્ત બદલ.

મારી ભૂલનો ભોગ એક માસુમ બન્યો!