ભૂપતસિંહ  ઠાકોર સાહેબ…એટલે અફિણના પાકા બંધાણી. રવિશંકર તેમની પાસે ગયા ને વાત મૂકી…આજે તમારી ડેલીએ આ મહરાજ એક ટહેલ નાખે છે..નિરાશ કરશો નહીં ને?  ભૂપતસિંહ આ ઓલિયા જીવની સેવાથી સુપરિચિત હતા. એ બોલ્યા.. બોલો મહરાજ શી વાત છે? રવિશંકર કહે સૌના ભલા માટે એક ટેક લેવી છે, દરબાર છો એટલે તમે તો ટેકીલા. આજથી, આપ હવે પછી આ અફિણથી દૂર રહેશો એવી ટેક લો..બાપુએતો બધા વચ્ચે મહારાજને હા પાડી એટલે  રાજી થઈ મહારાજ આગળના ગામે જવા રવાના થયા.
    અફિણના આ બંધાણી ભૂપતસિંહ તો પાંચ-છ કલાક પછી તરફડવા માંડ્યા, હમણાં બેભાન થઈ જશે..મરી જશે એવી તાણોએ શીયાવીયા થઈ ગયા. બૂમ પાડી ઠક્કરાંણાને કહે.. ઝટ લાવો દાબડી નહીં તો હું ગયો. ટેકની વાત બાપુએ પડતી મેલી. થોડા દિવસ પછી, રવિશંકર મહારાજ પાછા , તે ગામથી જતા હતા, ત્યારે ભૂપતસિંહની ખબર કાઢવા ગયા. મહારાજે પૂછ્યું ..ઠાકોર હવે અફિણ વગર બધું બરાબર હાલે છે ને?.. ઠીક છે ને? ભૂપતસિંહ ઠાકોર બોલ્યા..ધૂળ ઠીક છે. આતો મરતો બચ્યો..આ આંખોય તરવરી ગઈ હતી. આતો ફરી લીધું એટલે તમારી સામે જીવતો બેઠું છું. રવિશંકર મહારાજ બોલ્યા…ઠાકોર થઈને ટેક મૂકી દીધી. આવા જીવતર વગર મોત વહાલું કર્યું હોતતો ? આ દુનિયાનું શું ભલું થવાનું તમારા વગર અટકવાનું હતું? એક અફિણની ગોટી આગળ ક્ષત્રિય બચ્ચો ગોંઠણિયે પડી ગયો.     મહારાજના આ બોલ ઠાકોરને કાળજે લાગ્યા. પાસે પડેલી એ અફિણની દાબલી ઘા કરી  દૂર ફેંકી ને કીધો મનથી સંકલ્પ. મહારાજ ! આજે ઠાકોર ટેક છે…માનશો, આ મનોબળ આગળ ટેવ ઝૂકી ગઈ ને અનેક લોકો પણ તેમના સંગે કુટેવથી મુક્ત થતા ગયા. આ બદી એ પ્રજાની આંતરિક નબળાઈ હતી, જે દૂર થતાં ગાંધીજીના આંદોલનમાં સહયોગ  માટે સૌ આગળ  આવવા લાગ્યા.

    ” દેશને માટે જેમણે નાની -મોટી કુરબાનીઓ અને પ્રાણ અર્પ્યા છે તે સૌ નામી અનામી રાષ્ટ્રવીરોને આદર ભાવે વંદન કરું છું. ગુજરાત અને મહારાષ્ટ્ર ભલે અલગ અલગ રાજ્ય બન્યાં, પણ છેવટે તો આપણે સૌ એક જ ભારત દેશના વાસીઓ છીએ.સર્વ પ્રાંતના લોકો આપણા દેશ બંધુઓ છે. સૌની ભાષાઓ એ આપણી જ ભાષા છે. જુદા પડવાનું કે ભેગા રહેવાનું, આપણા સ્વાર્થ અને સુખ માટે નથી, પણ આખા રાષ્ટ્રની ઉન્નતિ અને સેવા કરવા માટે છે. આપણે એક જ નાવમાં બેઠેલા છીએ; એ કદી ન ભૂલીએ. આ અમારું રાજ્ય છે ને એના ઉત્કર્ષ માટે અમારે પરિશ્રમ ઊઠાવવો જોઈએ…એવી આપણે ભાવના જગાવીએ.”

પૂ. રવિશંકર મહારાજનો ટૂંક પરિચય